توحید و امامت ، دو قلعه مستحکم الهی

هنگامی که امام رضا(ع)در حال گذر از نیشابور بود، علاقمندان گرد آن حضرت را گرفته و تقاضای حدیثی کردند. امام حدیث معروف سلسله الذهب را که از پدر خود و پدرش از پدرش تا پیامبر و او از جبرئیل و او از خدای متعال شنیده بود، این چنین بیان فرمود :«کلمه لا الله ال الله حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی» توحید قلعه محکم من است که هر که در آن وارد شود، از عذاب من ایمن خواهد بود . آنگاه امام فرمودند:«بشروطها و انا من شروطها »توحید با شروطش قلعه الهی است و من یکی از آن شروط هستم.امام رضا (ع) در اینجا میان توحید و امامت رابطه شرط و مشروط برقرار نمود ،همان رابطه ای که میان نماز و وضو است.یعنی بدون امامت پای توحید می لنگد و مادامی که توحید مطرح است رهبری معصوم هم مطرح است،آن هم رهبری زنده و شاهد . در این حدیث امام رضا(ع) توحید را قلعه مستحکم الهی دانست و در حدیثی دیگر،پیامبر گرامی،ولایت علی(ع) را قلعه ایمن از عذاب شمرد و فرمود : خداوند متعال می فرماید:«ولایه علی بن ابیطالب حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی»ولایت و پذیرش رهبری علی بن ابیطالب (ع)قلعه من است که هرکه واردآن شود ،از عذاب من ایمن است.با توجه به این دو روایت،توحید و ولایت دو قلعه محکم الهی هستند که در کنار هم و با هم مایه ایمنی از عذاب خدا می باشند